12 سالگی

12 سالگی

واقعاً معنیه زندگی چیه؟ سوالی کَردَما!
یه وقتایی سختی های زندگی رو میبینم پیش خودم میگم یعنی زندگی چه معنی ای داره؟ مثلاً فکرشو کنید. شما یه پسر بچه ی 12 ساله دارین که در یه دوره ی 2 تا 3 ساله بیناییش داره کم میشه. بعد تو 12 سالگی کامل نابینا میشه. واقعاً صبح که بیدار میشه میخواین باهاش صحبت کنین، اصلا حرفی دارین بهش بزنین؟ جز اینکه بی صدا اشک بریزین؟ اخه به یه پسر بچه شور و شنگی که تا همین چند روز پیش برا خودش بدو بدو میکرد، با دوستاش دعوا میکرد(افتخار ما مردها!!!)، از شگفتی های دنیا سوال میکرد و تازه داشت زندگی رو تجربه میکرد بعد نابینایی چی میشه گفت!؟ چطور میشه معنی زندگی رو براش توضیح داد. واقعا اصلا میشه؟ من موندم خودم واقعاً شاید این شدنی نباشه.
ولی چرا. این شده و چقدر هم زیبا. یه پسر بچه تو نوجوونیش، تو 12 سالگیش نابینا شده و دنیای ما رو از این زیبایی محروم نکرده. اینکه بلند شده و یکی از خوش طعم ترین زیبایی هارو به دنیای ما اضافه کرده. واقعاً اگه اون پا نمیشد و تسلیم "تاریکی" میشد، اگه میگفت زندگی دیگه بی معنی، اگه نا امید میشد ما اینو داشتیم؟ نگاه کنید.