وقتی سی ثانیه هم نیس، وقتی یک ساعت هم کمه

وقتی سی ثانیه هم نیس، وقتی یک ساعت هم کمه

تقریباً دو سال پیش بود که من یه ویدویی از تونی رابینز رو نگاه میکردم که یه زن و شوهر استرالیایی رو داشت از بدبختی نجات میداد. وسط گفتگو هاشون روی stage برای یه تکنیکی یه آقایی رو از وسط جمعيت انتخاب کرد که بیاد بالا. آقاهه وقتی اومد بالا تونی با یه حالت تحسین برانگیزی اشاره به بدن یارو کرد که تو ورزشکاری و بلا بلا بلا. خلاصه این صحنه تو ذهنم مونده بود و خیلی وقتا میشد وقتی ویدوهاشو میدیدم یادش میوفتادم. بعد یه مدت، یه سوال همش ذهنمو مشغول کرده بود که اگر من یه روز تو یه event تونی رابینز برم روی Stage ،اونوقت واقعاً روم میشه برم بالا بگم من ورزش نمیکنم؟ یا مثلا تونی رابینز رو میدیم که یه نگاه به بدن من میکنه و بالا میاره.
همین سوال و جواب کاری کرد تا من تقریباً از دوسال پیش ورزش کردن رو شروع کردم و الان جوریه حداقل باید یک ساعت بدوم. حداقل! بدون روزی یک ساعت دویدن اصلاً انگار یه چیزی کمه.
این همه تفاوت از کجا تا کجا اونم با یه تصویر ساده؟ چقدر کارای دیگه با همین تکنیک میشه انجام داد؟
خیلی خیلی خیلی کارا
با شور زندگی کن.