زندگیه “خاکِشیری”

زندگیه "خاکِشیری"

خاکِشیر جدا از این که برای درمان سرطان "شست پا" خواص شگفت انگیز زیادی داره، برای برداشت های سیاسی اقتصادی فلسفی اجتماعی روانشناسی مشاوره ای هم اخیراً بسیار مورد توجه دانشمندان قرار گرفته. دیروز پریروز یکی از محققان بسیار نابغه و سرشناس علوم روانشناسی داشت خاکشیر میخورد که ناگهان نگاهی عمیق و ژرف به ته لیوان کرد و دید که دونه های خاکِشیر ته لیوانش جمع شدن و بالای لیوان عین سواحل مالدیو (همین لحظه جای خودم و همتون رو اونجا خالی میکنم!) آب زلال و شفافی قرار گرفته. بعد طرف پیش خودش گفت:
با اینکه این لیوان نوشیدنی رو به عنوان "شربت خاکِشیر" به من انداختن(!) ولی من تا خودم با یه نی ای یا قاشقی خاکِشیر ها رو "بیدار نکنم" و نگم آهای! خاکِشیرهای بی انصاف! جون من یه چرخی بالای لیوان بزنید، من پول دادم برا شما فسقلی ها! انگار در واقع چیزی جز "آبِ شیرین شده" نخریدم. یعنی تا خودم به جون خاکِشیر های بیچاره نیوفتم چیزی که من میخورم فقط آبه!
بعد رفت تو فکر.
از فکر دراومد.
باز رفت تو فکر.
باز دراومد.
خلاصه رفت تو فکر که زندگی خیلیا مثل همین شربت خاکِشیر شده. وقتی کنارت می شینن، یا میری خونشون مهمونی، یا باهاشون سفر میری همش باید "شربت زندگیشون رو هم بزنن" تا خاکِشیر ها بیان بالا و تو نور بدرخشن و ما به عنوان مخاطب بگیم "وایییییی" تو چقدر خوشبختی که استاد دانشگاهی! یا تو چقدر خوشبختی که این شرکت رو داری یا این همسر رو داری و یا عموت نصف نورآباد ممسنی رو ساخته و یا داماد دختر اول پسر عمه ی خاله دایی بزرگت تو استرالیا فیزیک کوانتوم میخونه.
پیش خودش فکر کرد این جور زندگیه "خاکِشیری" فایده نداره. زندگی باید مثل شربت پرتقال یا آناناس باشه. یه بار هم میزنی و اون بعد 100 سال دیگه هم همونه. خوشبختیش درون زاست. به محرک بیرونی نیاز نداره. اگه به حال خودشم ولش کنی خودش پایداره. مثلاً ورزش میکنه، ماشین میخره، خونه میخره و هر کاری که میکنه برای زندگیه خودشه. نه برای اینکه خاکِشیرا بیان بالا!
زندگی خاکِشیری خودش نتیجه ی اصل و اساس تمام مشکلات روانیه بشریته. چی؟
I’m not enough
با شور زندگی کن.