خیلی از تاک شو های david letterman رو تا حالا دیدم و واقعاً خیلی هاش هم تاریخی هستن و هم خیلی خنده دار. دهه ی 80 و 90 ای که من کلا از دنیا بی خبر بودم و در عالم کودکی و نوجوانی اصلاً به این فکر نمی کردم که چه سرمایه ی بزرگی دارم به اسم جوونی. خلاصه اینکه Letterman بعد از اینکه Tonight Show رو بر خلاف تصورش به Jay Leno دادن، از NBC به CBS میره و در این حین خود NBC یه مصاحبه ی خداحافظی با Letterman داره که درش یه نکته ی عجیبی بود که یه سوالی که من همیشه تو ذهنم داشتم رو پاسخ داد. اینکه چرا این آدم تو شوخی هاش انقدر دوست داره طرف رو له کنه و نابود کنه؟ چرا با خشونت خاصی و زهر عجیبی شوخی میکنه؟ Letterman یه جا میگه که مادرش وقتی اون برای بار اول میخواسته اولین برنامشو اجرا کنه، به همه گفته بوده که دیوید افتاده زندان! چرا؟ Because it was less embarrassing to her than on being on television…! این دردی که این آدم از کودکی تو خانوادش کشیده باعث میشه هیچ وقت نتونه بیاد تو مهربانی. مگر اینکه کسی درستش کنه. حالا Letterman آنچنان سبک خاصی رو تو برنامه هاش ایجاد کرد که حتی تو ایران هم ازش تقلید کردن. یعنی همین آدم رو خانوادش باور نداشتن. حالا فک کنید اگه این مثال رو تو یه جلسه ی مشاوره به یه نوجوان یا جوانی بزنید که همین مشکل رو تو خانوادش داشته باشه چی میشه. بگید که چیزی جلوی تو رو نمیتونه بگیره و تو میتونی یه روز آدم بزرگی بشی. با شور زندگی کن