گلوکوفت

زندان "خر تخیلی"

تنها Bottleneck هر business یه عامل با حاله(؟) که کمتر کسی بهش توجه میکنه. تو نگاه اول چندین و چند عامل محدود کننده و "تو مخی" هستن. مثلاً قوانین دولتی و گربه ی عمه جون و هوای بارونی و تحصیلات پدر و مادر و "خونمون تو جای بد شهر بودن" و کچل بودن هوشنگ و کارمندام 13 تا بودند و... .شما دیگه برو تا دب اکبر و اصغر ولی آیا اما؟! من بار اول که شنیدم خود business owner (با اجازه بزرگترها) تنها Bottleneck یه کسب و کاره، واقعاً مو به تنم سیخ شد. وقتی یه حقیقت صاف میخوره وسط هدف نابود میکنه. الان که به زندگی خودم و دیگران نگاه میکنم و این قانون ارشمیدس رو برای فهمش استفاده میکنم میبینم دقیقاً درسته. مثلاً همین چند روز پیش نشسته بودم چنتا از مصاحبه های قدیمیه Jim carry رو نگاه میکردم. یه نکته جالبی توش بود.(جدا از اینکه کِرکِر خَندَست و بارها روده بر میشین!) تو اوایل کارش وقتی عددی نبوده و بدبخت بیچاره بوده، جیم یه چک برای خودش مینویسه به مبلغ 10 میلیون دلار به تاریخ 10 سال بعدش به عنوان دستمزد بازیگریش. ده سال بعد سال 1995 به همین درآمد میرسه! بعد چکش رو تو مصاحبه نشون داد و می گفت ببینید visualization خوب کار میکنه. خوب همین داستان رو کی انجام داده؟! کی پیگیر شده؟ خود طرف.(حالا اینکه visualization چرا کار میکنه بماند. اون یه مقدار مباحث فیزیک کوانتوم و مباحث نظریه آبیاری گیاهان دریایی رو برای پیش نیاز نیاز نیاز نیاز داره که در "این مجال" فرصت نیست.) میتونست بشینه بگه من خاک بر سر "راه راه" هستم و دیگه زندگیم همینه. دنیا پره از این داستان های موفقیت و نکته ی اصلیشون همین اثرگذاری خود "زندگی گر" بر زندگی خودشه و نه هیچ چیزه دیگه. 3 روز اینجوری زندگی کنید و کاملاً مجانیه. من قسم میخورم هر وقت خواستین میتونین دوباره به زندگی قبلیتون برگردین. اول اینکه از صبح که پا میشین دائم به خودتون بگین "اگه من دانشم راجع به همه چیز بالا باشه و دایم یاد بگیرم زندگیم متاسفانه زبونم لال از این رو به اون رو میشه" و دوم اینکه " تنها کسی که زندگی تو رو شکل میده اِی کامبیز! یا اِی کبری! خودتی و نه هیچ کس دیگه".
با شور زندگی کن.