تو مطلب psychology of persuasion راجع به social proof توضیح دادم که چقدر در شکل گیری رفتارهای دو پا داران مهمه. (شکل گیری یا شکل دهی؟! فلسفی شد) tony robbins میگه که با هر peer group ای بپرین مثل همونا میشن. مثلاً با سگ سیبیلا بپرین سگ سیبیل میشین. با خر مقدسا بپرین خر مقدس میشین. یعنی استاندارد های زندگیتون رو مطابق با اطرافیانتون شکل میدین و طبق اون استانداردها زندگی میکنین. مثلاً وقتی همه دنبال موبایل هستن شما هم موبایل جدید میخواین. وقتی همه شف طیبه میخونن شما هم شف طیبه میخونی. یعنی به صورت شگفت انگیزی بدون اینکه کسی به شما بگه خودتون سعی میکنین تا حدی که میشه(حدودش بسته به belief هایی که درونتون هست) مثل تمام اعضای گروه بشین. همین اتفاق در مورد خودم افتاده. از وقتی دیدم هر کسی که تونی رابینز باهاش مصاحبه میکنه یا آدمهایی که بیزنس های بزرگ رو سرپا کردن همشون "بدن" های تر و تمیز و خراشیده ای دارن یه نگاه به خودم کردم و یه نگاه به اونا و بعدش یه لحظه تصور کردم اگه پیش اونا ایستاده باشم چقدر "ضایعه"، یکهو اون "آنِ طلایی" رخ داد و گفتم من دیگه بازی نمیکنم! یا هر روز ورزش میکنم یا هر روز ورزش میکنم. گزینه ی دیگه ای وجود نداره. از سوم چهارم مهر سال 96 هر روز بین 15 تا 50 دقیقه بدون هیچ استثنایی روزانه تو خونه ورزش میکنم و این خیلی حال میده. چوخ چوخ حال میده. یه سری ویدئو ورزش دانلود کردم و با اونا می ورزم. یا با آهنگ هایی که دوست دارم مثلاً آهنگ های انتهای کارتون هایی که دوست دارمشون! سادست. باز میکنی و برو که رفتی. حالا کل این سایت با این عظمت و شهرت بین سیاره ای فقط و فقط برای (پوله!) اینه که شاید یه نفر بیاد اینجا و اونی بشه که "آزاد" زندگی میکنه. وگرنه صرف اینکه یه مطلب فوق حرفه ای سطح پیشرفته ی بین المللی بخونید و هیچ تغییری نکنید به چه درد میخوره؟ اینجا بنده به صراحت اعلام میکنم همه ی کسایی که اینم جالبه رو میخونن روزی 15 دقیقه ورزش میکنن. یعنی گاه شده کلنگ یا گربه از آسمون باریده یا طرف 12 شب از مهمونی اومده ولی بازم ورزش روزانش رو انجام داده بعد خُسبیده. یعنی مثلاً سه تا mp3 گذاشته بعد کفیده. پس شما اینم جالبی دو پا، نه شما نه، بله شما! شمایی که ورزش نمیکنی برو ورزش رو شروع نکن. با شور زندگی کن.