شاعرانه ای از یک دو پا

شاعرانه ای از یک دو پا

برای رفتن سر کار از مترو استفاده میکنم. یه فاصله ای رو باید پیاده برم تا برسم به ایستگاه. تو این مسیرِ چند دقیقه ای بعضی جاها هست که توی پیاده رو درخت توت سفید کاشته شده و بهار که میشه این توتا بار میدن. پیاده رو میشه پر از میوه که همین جور رو زمین ریخته و حیف و میل میشه. کلی میوه هم روی شاخه هاست و کمتر کسی می ایسته و میچینه. شاید تک و توک پیرمردها رو دیدم که وای میسن و چنتایی میزنن تو رج. پیش خودم فکر میکردم که کاشکی این صحبت هایی که اینجا میگذارم مثل اون میوه های درخت توت نباشه که همین جور میریزه زمین و کسی ازشون استفاده نمیکنه. کاش مثل سیب سرخ دونه دونه روی شاخه های درخت نزدیک زمین باشه و هر کسی که رد میشه با ذوق و شوق چنتایی بچینه و برای دیگران هم ببره. تازه بازم برگرده تا سیب بچینه.
با شور زندگی کن.